Noite fría de outono, eu e a miña sombra dispoñémonos a cavilar entre os escombros dunha cidade desoladora e estrépita, entre unha multitude de árbores; movémonos sen rumbo buscando un fin inalcanzable, baixo a lúa cruzamos un longo río sen orientación, resignándonos a vivir unha catástrofes marítima irremediable provocada polo nordés, pero outra catástrofes estase achegando, acaba de ocorrer, xa nin vale o intento de refuxiarse na miña sombra ao percatarme de que estaba soa. 

Lydia López Lata