Estábao vendo pola ventá, sentado no tallo do que nunca o viran erguerse, estaba comtemplando unha paisaxe que deboraba cen vidas dun só bocado e non lle importaba trabar unha vez máis. 

Ergueuse do tallo, xuntouse cuns homes pálidos; mirei para atras e vinme a min mesmo mirando pola fiestra e, de súpeto, desaparecera. 

Non voltaron; desapareceran, desapareceran. 

J. Luis Botana